Tel Aviv, 19-21 Απριλίου 1994
Ημέρα: Σάββατο
Ημερομηνία: 16 Απριλίου
Αναχώρηση: Λιμάνι Πειραιά
Προορισμός: Tel Aviv
Σκοπός: ΤΟ ΚΥΠΕΛΛΟ
Ένα καράβι με 400 εκλεκτούς ξεκινάει γεμάτο όνειρα, ελπίδες, κέφι, αγάπη και τρέλλα που δεν την συναντάς.
Άλλοι το είπαν «σαπιοκάραβο με κάτι βαζέλες τρελούς πειρατές».
Άλλοι το είπαν «το πειρατικό του κάπτεν Τζίμη».
Εμείς «ΤΑΞΙΔΙ ΣΤΟ ΟΝΕΙΡΟ»
Ήταν όλοι εκεί, παλιοί και νέοι, γνωστοί και άγνωστοι, παιδιά της κερκίδας, παιδιά με περίσσια ψυχικά αποθέματα που θα έδιναν και την ζωή τους γι’ αυτό το κύπελλο. Ξεκινήσαμε για την Λωρίδα της Γάζας, πιστεύοντας ότι ήταν πολύ κοντά για να μην πάμε και βέβαια για εμάς ο πόλεμος δεν έχει πατρίδα. Το ότι αυτό το ταξίδι δεν θα ήταν κρουαζιέρα, όπως πολλοί είπανε φάνηκε από τις διαθέσεις των «φίλων μας των γαύρων» που κατέβηκαν στο λιμάνι για να μας βρίσουν(πίσω βέβαια από τα προστατευτικά κάγκελα του τελωνείου και πάνω στην γέφυρα, δηλαδή μία απόσταση ικανοποιητική για να μην πιάνονται). Οι συζητήσεις και οι ατέλειωτες κουβέντες σε όλες τις μικρές παρέες που βρίσκονταν στο πλοίο εστιάζονταν στον κοινό σκοπό: να φέρουμε το κύπελλο, αλλά και να τους τρελάνουμε όλους με την παρουσία μας. Οι μαλακίες που ακουγόντουσαν όλη την εβδομάδα περί στόλου καραβιών γεμάτα γαύρους δεν μας άγγιζαν καθόλου. Άλλοι έλεγαν για 3 και άλλοι για 5 καράβια (τελικά ήταν 600 άτομα). Εμείς λέγαμε 1 και καλό. Οι ώρες στο καράβι άλλες περνούσαν εύκολα και άλλες δύσκολα. Το σίγουρο πάντως ήταν ότι κάναμε την νύχτα-μέρα και το καράβι κερκίδα. Σε όποιο μέρος του καραβιού και να πήγαινες, από όποιο διάδρομο και καμπίνα και να πέρναγες όλο για κάποιο «ΠΑΟ» ή κάτι για τα παιδιά του Πειραιά θα άκουγες. ΠΟΥΛΑΓΑΜΕ ΤΡΕΛΑ Ή ΕΊΜΑΣΤΕ ΤΡΕΛΟΙ; ΚΑΝΕΙΣ ΔΕΝ ΘΑ ΤΟ ΜΑΘΕΙ ΠΟΤΕ.
Μετά από 60 ώρες ταξίδι επιτέλους φθάσαμε στο λιμάνι της ΧΑΙΦΑ. Ήταν Τρίτη πρωί. Οι γαύροι είχαν φτάσει από το βράδυ άσχετα αν έφυγαν 5 ώρες αργότερα από εμάς. Για άλλη μια φορά κάποιοι λειτούργησαν «δίκαια» απέναντί μας. Τέλος πάντων με το που φτάνουμε τα «πρησμένα» μάτια μας βλέπουν έκπληκτα ένα πλοίο με κόκκινες σημαίες και πανό. Όλοι αναρωτιόμασταν μεταξύ μας είναι δυνατόν; Και όμως ήταν. Μας είχαν βάλει σε απόσταση 300 μέτρων. Εκεί λοιπόν αρχίζει και η ΟΛΥΜΠΙΑΔΑ ΤΗΣ ΧΑΪΦΑ. Πρωταγωνιστές για μία ακόμα φορά οι λαγοπόδαροι οπαδοί του θρήνου. Και ενώ στην αρχή όλοι βαστάγαμε τα προσχήματα γιατί δεν ξέραμε τι παίζεται με την ΜΟΣΑΝΤ και περπατάγαμε στους ίδιους δρόμους και βρισκόμασταν στα ίδια μαγαζιά, επικρατούσε περίεργη ησυχία και όλοι περίμεναν πλέον το μεγάλο μπραφ. Ε, και αυτό τους έκανε το χατήρι και δεν άργησε να γίνει. Όλα ξεκίνησαν όταν 40 οπαδοί του γαύρου θέλησαν να δείξουν τον ανδρισμό τους σε 3 Παναθηναϊκούς που έπιναν αμέριμνοι τον καφέ τους. Αυτό ήταν και η αρχή τους τέλους. Έσπασαν κάθε ρεκόρ σε αγώνες στίβου σκυταλοδρομίας, εμποδίων, ανώμαλου δρόμου. Φίλοι οπαδοί του θρήνου, μήπως ξεχάσατε ότι θα σας πετάγαμε στο λιμάνι μέσα από το καράβι αν δεν ερχόταν η ΜΟΣΑΝΤ; Μηπως ξεχνάτε ότι σε όποιο σημείο της πόλης σας βρίσκαμε τρέχατε και ερχόταν η ΜΟΣΑΝΤ μας έπαιρνε με τις κλούβες και μας γύρναγε στο καράβι μας για να μην σας τσακίσουμε άλλο; Μήπως ξεχνάτε ότι ότι μας πήρανε το καράβι 10 χιλιόμετρα έξω από το λιμάνι σε κάτι ναυπηγεία για να μην σας κοπανάμε; Μήπως ξεχνάτε ότι κάναμε 2 φορές την ημέρα απόσταση 10 χιλιομέτρων για να σας βρούμε στο καράβι σας μια και εσείς δεν είχατε τα αρχίδια να έρθετε στο δικό μας; Τέλος, μήπως ξεχνάτε ότι μας αναγκάσατε να σας ξυλοκοπήσουμε και στους Άγιους Τόπους (αυτό δεν είναι προς τιμήν μας) και στην Βηθλεέμ και ας είσασταν διπλάσιοι;
Όσοι από εσάς ήρθατε στο Ισραήλ θα έχετε τραυματικές εμπειρίες. Όσον αφορά το γήπεδο εκεί ήταν το αποκορύφωμα ότι πλέον ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΑΛΛΟΙ. Μπορεί μέσα σε 2 ώρες να είχαν γκρεμιστεί όλα τα όνειρά μας και το 72-77 να μας είχε στείλει στην κόλαση όλα αυτά όμως είχαν και συνέχεια. Όλοι αυτοί που πίστευαν ότι θα παραμέναμε φτωχοί συγγενείς στην υπόλοιπη διοργάνωση ήταν νυχτωμένοι. Ποιός δεν στεναχωρέθηκε; Ποιός δεν προδόθηκε; Ποιός δεν βούρκωσε; Όλοι όμως όρθιοι τραγουδάμε εξαντλώντας κάθε απόθεμα ψυχικό αλλά και ηχητικό. «Κερδίζεις χάνεις θα τραγουδάω» και στο ΓΙΑΝΤ ΕΛΙΑΟΥ ακόμα και 15 χρόνια μετά(edit) ηχεί ο αντίλαλος της πράσινης γνήσιας φωνής. Αυτά έβλεπαν οι Ισραηλινοί και γίναμε πρώτο θέμα σε πολιτικό και αθλητικό τύπο. «Όσοι δεν ήρθατε στα ημιτελικά της Τρίτης ελάτε στους τελικούς της Πέμπτης μόνο και μόνο για να δείτε τους οπαδούς του ΠΑΝΑΘΗΝΑΪΚΟΥ» Όλοι μας χειροκρότησαν, όλοι μας θαύμασαν, όλοι μας αγάπησαν από τον απλό φίλαθλο (Ισραηλινό-Ισπανό) έως τους στρατιώτες και τους μπάτσους της ΜΟΣΑΝΤ. Δεν είναι τυχαίο που όλοι μας αγκάλιαζαν για να βγάλουν μια φωτογραφία με τους «τρελούς οπαδούς» όπως έλεγαν, ή μας ζήταγαν κάποιο αναμνηστικό για να θυμούνται τι σόι φυλή πέρασε από την πόλη τους. Αυτά όλα μας έκαναν περήφανους, αλλά και μας υποχρεώνουν να δούμε με διαφορετικό πρίσμα τα πράγματα και να γίνουμε αυτό που είμασταν, Ο ΠΡΩΤΟΣ ΛΑΟΣ ΣΤΗΝ ΕΥΡΩΠΗ. Αυτό το δείξαμε και την Πέμπτη στους τελικούς. Έστω και χαμένοι τραγουδάγαμε και στο μικρό και αλλά και στον μεγάλο τελικό, κάνοντας όλη την Ευρώπη να παραμιλάει με την πάρτη μας. Κάναμε τους γαύρους να παίζουν τελικό και να ακούνε εμάς από την απέναντι κερκίδα. Μετά από όλα αυτά τι άλλο να πούμε.
Ένα ΜΕΓΑΛΟ ΜΠΡΑΒΟ σε όσους βρέθηκαν εκεί και έκαναν περήφανο τον ΠΑΝΑΘΗΝΑΪΚΟ για τον κόσμο του και ΕΝΑ ΜΕΓΑΛΟ ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ στους γαύρους για το αξέχαστο τριήμερο που μας χάρισαν!
Y.Γ. ''VAZELOMANIA''- Aύγουστος 1994
Ημέρα: Σάββατο
Ημερομηνία: 16 Απριλίου
Αναχώρηση: Λιμάνι Πειραιά
Προορισμός: Tel Aviv
Σκοπός: ΤΟ ΚΥΠΕΛΛΟ
Ένα καράβι με 400 εκλεκτούς ξεκινάει γεμάτο όνειρα, ελπίδες, κέφι, αγάπη και τρέλλα που δεν την συναντάς.
Άλλοι το είπαν «σαπιοκάραβο με κάτι βαζέλες τρελούς πειρατές».
Άλλοι το είπαν «το πειρατικό του κάπτεν Τζίμη».
Εμείς «ΤΑΞΙΔΙ ΣΤΟ ΟΝΕΙΡΟ»
Ήταν όλοι εκεί, παλιοί και νέοι, γνωστοί και άγνωστοι, παιδιά της κερκίδας, παιδιά με περίσσια ψυχικά αποθέματα που θα έδιναν και την ζωή τους γι’ αυτό το κύπελλο. Ξεκινήσαμε για την Λωρίδα της Γάζας, πιστεύοντας ότι ήταν πολύ κοντά για να μην πάμε και βέβαια για εμάς ο πόλεμος δεν έχει πατρίδα. Το ότι αυτό το ταξίδι δεν θα ήταν κρουαζιέρα, όπως πολλοί είπανε φάνηκε από τις διαθέσεις των «φίλων μας των γαύρων» που κατέβηκαν στο λιμάνι για να μας βρίσουν(πίσω βέβαια από τα προστατευτικά κάγκελα του τελωνείου και πάνω στην γέφυρα, δηλαδή μία απόσταση ικανοποιητική για να μην πιάνονται). Οι συζητήσεις και οι ατέλειωτες κουβέντες σε όλες τις μικρές παρέες που βρίσκονταν στο πλοίο εστιάζονταν στον κοινό σκοπό: να φέρουμε το κύπελλο, αλλά και να τους τρελάνουμε όλους με την παρουσία μας. Οι μαλακίες που ακουγόντουσαν όλη την εβδομάδα περί στόλου καραβιών γεμάτα γαύρους δεν μας άγγιζαν καθόλου. Άλλοι έλεγαν για 3 και άλλοι για 5 καράβια (τελικά ήταν 600 άτομα). Εμείς λέγαμε 1 και καλό. Οι ώρες στο καράβι άλλες περνούσαν εύκολα και άλλες δύσκολα. Το σίγουρο πάντως ήταν ότι κάναμε την νύχτα-μέρα και το καράβι κερκίδα. Σε όποιο μέρος του καραβιού και να πήγαινες, από όποιο διάδρομο και καμπίνα και να πέρναγες όλο για κάποιο «ΠΑΟ» ή κάτι για τα παιδιά του Πειραιά θα άκουγες. ΠΟΥΛΑΓΑΜΕ ΤΡΕΛΑ Ή ΕΊΜΑΣΤΕ ΤΡΕΛΟΙ; ΚΑΝΕΙΣ ΔΕΝ ΘΑ ΤΟ ΜΑΘΕΙ ΠΟΤΕ.
Μετά από 60 ώρες ταξίδι επιτέλους φθάσαμε στο λιμάνι της ΧΑΙΦΑ. Ήταν Τρίτη πρωί. Οι γαύροι είχαν φτάσει από το βράδυ άσχετα αν έφυγαν 5 ώρες αργότερα από εμάς. Για άλλη μια φορά κάποιοι λειτούργησαν «δίκαια» απέναντί μας. Τέλος πάντων με το που φτάνουμε τα «πρησμένα» μάτια μας βλέπουν έκπληκτα ένα πλοίο με κόκκινες σημαίες και πανό. Όλοι αναρωτιόμασταν μεταξύ μας είναι δυνατόν; Και όμως ήταν. Μας είχαν βάλει σε απόσταση 300 μέτρων. Εκεί λοιπόν αρχίζει και η ΟΛΥΜΠΙΑΔΑ ΤΗΣ ΧΑΪΦΑ. Πρωταγωνιστές για μία ακόμα φορά οι λαγοπόδαροι οπαδοί του θρήνου. Και ενώ στην αρχή όλοι βαστάγαμε τα προσχήματα γιατί δεν ξέραμε τι παίζεται με την ΜΟΣΑΝΤ και περπατάγαμε στους ίδιους δρόμους και βρισκόμασταν στα ίδια μαγαζιά, επικρατούσε περίεργη ησυχία και όλοι περίμεναν πλέον το μεγάλο μπραφ. Ε, και αυτό τους έκανε το χατήρι και δεν άργησε να γίνει. Όλα ξεκίνησαν όταν 40 οπαδοί του γαύρου θέλησαν να δείξουν τον ανδρισμό τους σε 3 Παναθηναϊκούς που έπιναν αμέριμνοι τον καφέ τους. Αυτό ήταν και η αρχή τους τέλους. Έσπασαν κάθε ρεκόρ σε αγώνες στίβου σκυταλοδρομίας, εμποδίων, ανώμαλου δρόμου. Φίλοι οπαδοί του θρήνου, μήπως ξεχάσατε ότι θα σας πετάγαμε στο λιμάνι μέσα από το καράβι αν δεν ερχόταν η ΜΟΣΑΝΤ; Μηπως ξεχνάτε ότι σε όποιο σημείο της πόλης σας βρίσκαμε τρέχατε και ερχόταν η ΜΟΣΑΝΤ μας έπαιρνε με τις κλούβες και μας γύρναγε στο καράβι μας για να μην σας τσακίσουμε άλλο; Μήπως ξεχνάτε ότι ότι μας πήρανε το καράβι 10 χιλιόμετρα έξω από το λιμάνι σε κάτι ναυπηγεία για να μην σας κοπανάμε; Μήπως ξεχνάτε ότι κάναμε 2 φορές την ημέρα απόσταση 10 χιλιομέτρων για να σας βρούμε στο καράβι σας μια και εσείς δεν είχατε τα αρχίδια να έρθετε στο δικό μας; Τέλος, μήπως ξεχνάτε ότι μας αναγκάσατε να σας ξυλοκοπήσουμε και στους Άγιους Τόπους (αυτό δεν είναι προς τιμήν μας) και στην Βηθλεέμ και ας είσασταν διπλάσιοι;
Όσοι από εσάς ήρθατε στο Ισραήλ θα έχετε τραυματικές εμπειρίες. Όσον αφορά το γήπεδο εκεί ήταν το αποκορύφωμα ότι πλέον ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΑΛΛΟΙ. Μπορεί μέσα σε 2 ώρες να είχαν γκρεμιστεί όλα τα όνειρά μας και το 72-77 να μας είχε στείλει στην κόλαση όλα αυτά όμως είχαν και συνέχεια. Όλοι αυτοί που πίστευαν ότι θα παραμέναμε φτωχοί συγγενείς στην υπόλοιπη διοργάνωση ήταν νυχτωμένοι. Ποιός δεν στεναχωρέθηκε; Ποιός δεν προδόθηκε; Ποιός δεν βούρκωσε; Όλοι όμως όρθιοι τραγουδάμε εξαντλώντας κάθε απόθεμα ψυχικό αλλά και ηχητικό. «Κερδίζεις χάνεις θα τραγουδάω» και στο ΓΙΑΝΤ ΕΛΙΑΟΥ ακόμα και 15 χρόνια μετά(edit) ηχεί ο αντίλαλος της πράσινης γνήσιας φωνής. Αυτά έβλεπαν οι Ισραηλινοί και γίναμε πρώτο θέμα σε πολιτικό και αθλητικό τύπο. «Όσοι δεν ήρθατε στα ημιτελικά της Τρίτης ελάτε στους τελικούς της Πέμπτης μόνο και μόνο για να δείτε τους οπαδούς του ΠΑΝΑΘΗΝΑΪΚΟΥ» Όλοι μας χειροκρότησαν, όλοι μας θαύμασαν, όλοι μας αγάπησαν από τον απλό φίλαθλο (Ισραηλινό-Ισπανό) έως τους στρατιώτες και τους μπάτσους της ΜΟΣΑΝΤ. Δεν είναι τυχαίο που όλοι μας αγκάλιαζαν για να βγάλουν μια φωτογραφία με τους «τρελούς οπαδούς» όπως έλεγαν, ή μας ζήταγαν κάποιο αναμνηστικό για να θυμούνται τι σόι φυλή πέρασε από την πόλη τους. Αυτά όλα μας έκαναν περήφανους, αλλά και μας υποχρεώνουν να δούμε με διαφορετικό πρίσμα τα πράγματα και να γίνουμε αυτό που είμασταν, Ο ΠΡΩΤΟΣ ΛΑΟΣ ΣΤΗΝ ΕΥΡΩΠΗ. Αυτό το δείξαμε και την Πέμπτη στους τελικούς. Έστω και χαμένοι τραγουδάγαμε και στο μικρό και αλλά και στον μεγάλο τελικό, κάνοντας όλη την Ευρώπη να παραμιλάει με την πάρτη μας. Κάναμε τους γαύρους να παίζουν τελικό και να ακούνε εμάς από την απέναντι κερκίδα. Μετά από όλα αυτά τι άλλο να πούμε.
Ένα ΜΕΓΑΛΟ ΜΠΡΑΒΟ σε όσους βρέθηκαν εκεί και έκαναν περήφανο τον ΠΑΝΑΘΗΝΑΪΚΟ για τον κόσμο του και ΕΝΑ ΜΕΓΑΛΟ ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ στους γαύρους για το αξέχαστο τριήμερο που μας χάρισαν!
Y.Γ. ''VAZELOMANIA''- Aύγουστος 1994
