Προς τα μέσα και ιδιαίτερα προς το τέλος της δεκαετίας του '70 καθώς και
στις αρχές του '80 τα δεδομένα στο ποδοσφαιρικό κοινό αλλάζουν. Είναι
μια εποχή που η μεταπολίτευση, η κόντρα με το καθεστώς, οι μουσικές
επιδράσεις της εποχής επηρεάζουν έντονα την κοινωνία και φυσικά και το
ποδοσφαιρικό κοινό. Έτσι, το ποδοσφαιρικό πλήθος αλλάζει συμπεριφορά
προς το χειρότερο, έναντι των αντίπαλων οπαδών που μέχρι τότε κάθονταν
αναμεταξύ τους. Άλλωστε, τα φαινόμενα βίας σ' ολόκληρη την Ευρώπη και
ιδιαίτερα στην Αγγλία ήταν πλέον συχνά και επακόλουθο ήταν να επηρεάσουν
και τους δικούς μας οπαδούς. Συχνά, τα μεμονωμένα επεισόδια
γενικεύονται και η ένταση κλιμακώνεται. Στις εκδρομές και ιδιαίτερα στις
μικρές επαρχιακές πόλεις η κατάσταση γίνεται ανεξέλεγκτη και πέφτει
άγριο ξύλο. Φυσικά, αστυνομική δύναμη δεν υπάρχει, όπως γίνεται σήμερα,
αλλά μόνο η χωροφυλακή. Έτσι, λοιπόν, τα επεισόδια άρχισαν να γίνονται
συνηθισμένο φαινόμενο στις πόλεις που αγωνιζόμασταν.
Από εκείνα τα χρόνια και έπειτα, το όνομα της Θύρας 13 θα πάρει μια διαφορετική διάσταση στις τάξεις των οπαδών μας. Λειτουργεί, πλέον, σαν κάτι πιο γενικό. Περιλαμβάνει όλους τους οπαδούς που έχουν τον Παναθηναϊκό σαν ιδεολογία, σαν τρόπο ζωής. Όλους αυτούς που θα κάνουν τη διαφορά σ' ένα γήπεδο, που θα αντιμετωπίσουν τους αντίπαλους οπαδούς. Τα κατορθώματά της εκείνο τον καιρό καθώς και τα επόμενα χρόνια θα είναι πολλά. Σ' όλα τα γήπεδα της επαρχίας και της Αθήνας η παρουσία της θα είναι συγκλονιστική, το ίδιο και στα παιχνίδια της Λεωφόρου, ιδιαίτερα στα ευρωπαϊκά. Αξέχαστη θα μείνει η εξέδρα με την Γιουβέντους το 1980-81 (4-2) όπου για πρώτη φορά η οργάνωση της κερκίδας θα γίνει από το κάτω μέρος της κερκίδας και η 13 θα αποτελέσει ολόκληρη έναν τεράστιο πυρήνα φωνών και συνθημάτων.
Την ίδια χρονιά θα συμβούν πολλά ακόμα σημαντικά γεγονότα. Με μεθοδευμένες κινήσεις και με πάτημα την υπόθεση Μπουμπλή το πρωτάθλημα θα χαθεί στο μπαράζ στο Βόλο. Δύο μήνες νωρίτερα η Αθήνα θα αναστατωθεί από την πορεία των οπαδών μας (μετά τον αγώνα με τον ΟΦΗ) στο Σύνταγμα για την υπόθεση Μπουμπλή. Διαμαρτυρίες στην ΕΡΤ, απειλές για βόμβες, έντονος φανατισμός είναι σκηνές που συμπληρώνουν το εκρηκτικό εκείνο τριήμερο.
Δύο αγωνιστικές πριν το τέλος εκείνου του πρωταθλήματος, στις 23/5/82, στον αγώνα με τον Ηρακλή (2-1) που ουσιαστικά χάσαμε και το πρωτάθλημα, οι 1.500 εκδρομείς μας στην Θεσσαλονίκη θα δεχθούν μεγάλη επίθεση εντός και εκτός γηπέδου από τους οπαδούς όλων των ομάδων της συμπρωτεύουσας. Στις 2/6/82, όμως, στον επαναληπτικό αγώνα με τον ΠΑΟΚ (2-0) για το κύπελλο η Θύρα 13 θα ξεπληρώσει την φιλοξενία. Αν και ο αγώνας ξεκίναγε το απόγευμα, από τις 8 το πρωί οι δρόμοι γύρω από την Λεωφόρο ήταν γεμάτοι από κόσμο, παρά τη βροχή. Το πάθος, το μίσος, ο φανατισμός ήταν πρωτόγνωρα. Οι Παοκτσήδες δεν έπρεπε να πατήσουν το πόδι τους στην Λεωφόρο. Σ' όλους τους δρόμους υπάρχουν μπλόκα και όποιος συλλαμβάνεται περνάει τα πάνδεινα. Προκηρύξεις υπάρχουν πεταμένες στους δρόμους που φανατίζουν τον κόσμο περισσότερο. Τα τρένα από και προς την Θεσσαλονίκη την προηγούμενη και την επόμενη μέρα δέχονται επιθέσεις. Τελικά, οι Παοκτσήδες δεν θα εμφανιστούν πουθενά και ο αγώνας θα λήξει με 2-0 υπέρ μας.
Τα κατορθώματα δεν τελειώνουν εκεί. Την περίοδο 1982-83 οι οπαδοί μας θα βρεθούν μέσα στην σκεπαστή όπου θα κάνουν εξέδρα (φυσικά τότε οι Αεκτζήδες ήταν ανύπαρκτοι) ενώ την επόμενη χρονιά (1983-84) στο ίδιο γήπεδο οι Παναθηναϊκοί θα είναι 25.000 και οι Αεκτζήδες 6.000.
Την ίδια χρονιά, μάλιστα, στον τελευταίο αγώνα του πρωταθλήματος θα έχουμε οργανωμένη παρουσία και μέσα στην Θύρα 7 στο Καραϊσκάκη, όπου και θα πανηγυρίσουμε το πρωτάθλημα.
Το 1987 στο Βελιγράδι ο κόσμος του Παναθηναϊκού έκανε ένα από τα μεγαλύτερα κατορθώματα του. Άλλωστε, 17.000 οπαδοί στο εξωτερικό είναι κάτι που μόνο οπαδοί του Παναθηναϊκού θα μπορούσαν να κάνουν.
Στον ελληνικό χώρο οι εκδρομές είναι μοναδικές σε αριθμό και παλμό. Στον Βόλο, στα Γιάννενα, στη Λάρισα η Θύρα 13 περνάει τις εξετάσεις της.
Επίσης, την περίοδο 1987-88 και συγκεκριμένα στις 8/5/88 στο Μουσείο θα γραφτεί μία από τις πιο χρυσές σελίδες στην ιστορία της Θύρας 13. Μερικές ώρες πριν από τον τελικό του κυπέλλου με τον Ολυμπιακό στο ΟΑΚΑ και ενώ οι οπαδοί μας συγκεντρώνονταν στο Πεδίο θα αντικρίσουν ξαφνικά 3.000 γαύρους να ανεβαίνουν την Πατησίων. Αν και οι δικοί μας ήταν μόνο 500 άτομα το αποτέλεσμα ήταν για μια ακόμα φορά άτυχο για αυτούς. Παράλληλα φυσικά με το ποδόσφαιρο η παρουσία του κόσμου είναι έντονη στα παιχνίδια μπάσκετ και βόλλεϋ. Ειδικά στον Τάφο του Ινδού η συμπαράσταση είναι τρομερή. Τα σκηνικά που γίνονται άλλωστε, μέσα και έξω από το γήπεδο, την καθιστούν μέχρι σήμερα από τις πιο σκληρές έδρες.
Όσα χρόνια κι αν πέρασαν από την ίδρυση της μέχρι και σήμερα, τα ιδανικά και οι αρχές της παραμένουν ίδια. Πίστη, πάθος, δύναμη και πάνω απ' όλα αγάπη για τον Παναθηναϊκό. Γιατί τελικά όπου κι 'αν ανήκουμε η αγάπη για την ομάδα μας είναι αυτό που καθορίζει τις πράξεις και την συμπεριφορά μας. Και σίγουρα ο καλύτερος τρόπος να υπηρετείς και να προστατεύεις τον Παναθηναϊκό είναι να αποτελείς ενεργό μέλος της Θύρας 13 όπου και όπως αυτή εκφράζεται. Εντός και εκτός γηπέδων, στην Αθήνα ή στην επαρχία, στην Ελλάδα ή στο εξωτερικό, σ' όλη μας τη ζωή.
*από madboys
Από εκείνα τα χρόνια και έπειτα, το όνομα της Θύρας 13 θα πάρει μια διαφορετική διάσταση στις τάξεις των οπαδών μας. Λειτουργεί, πλέον, σαν κάτι πιο γενικό. Περιλαμβάνει όλους τους οπαδούς που έχουν τον Παναθηναϊκό σαν ιδεολογία, σαν τρόπο ζωής. Όλους αυτούς που θα κάνουν τη διαφορά σ' ένα γήπεδο, που θα αντιμετωπίσουν τους αντίπαλους οπαδούς. Τα κατορθώματά της εκείνο τον καιρό καθώς και τα επόμενα χρόνια θα είναι πολλά. Σ' όλα τα γήπεδα της επαρχίας και της Αθήνας η παρουσία της θα είναι συγκλονιστική, το ίδιο και στα παιχνίδια της Λεωφόρου, ιδιαίτερα στα ευρωπαϊκά. Αξέχαστη θα μείνει η εξέδρα με την Γιουβέντους το 1980-81 (4-2) όπου για πρώτη φορά η οργάνωση της κερκίδας θα γίνει από το κάτω μέρος της κερκίδας και η 13 θα αποτελέσει ολόκληρη έναν τεράστιο πυρήνα φωνών και συνθημάτων.
Την ίδια χρονιά θα συμβούν πολλά ακόμα σημαντικά γεγονότα. Με μεθοδευμένες κινήσεις και με πάτημα την υπόθεση Μπουμπλή το πρωτάθλημα θα χαθεί στο μπαράζ στο Βόλο. Δύο μήνες νωρίτερα η Αθήνα θα αναστατωθεί από την πορεία των οπαδών μας (μετά τον αγώνα με τον ΟΦΗ) στο Σύνταγμα για την υπόθεση Μπουμπλή. Διαμαρτυρίες στην ΕΡΤ, απειλές για βόμβες, έντονος φανατισμός είναι σκηνές που συμπληρώνουν το εκρηκτικό εκείνο τριήμερο.
Δύο αγωνιστικές πριν το τέλος εκείνου του πρωταθλήματος, στις 23/5/82, στον αγώνα με τον Ηρακλή (2-1) που ουσιαστικά χάσαμε και το πρωτάθλημα, οι 1.500 εκδρομείς μας στην Θεσσαλονίκη θα δεχθούν μεγάλη επίθεση εντός και εκτός γηπέδου από τους οπαδούς όλων των ομάδων της συμπρωτεύουσας. Στις 2/6/82, όμως, στον επαναληπτικό αγώνα με τον ΠΑΟΚ (2-0) για το κύπελλο η Θύρα 13 θα ξεπληρώσει την φιλοξενία. Αν και ο αγώνας ξεκίναγε το απόγευμα, από τις 8 το πρωί οι δρόμοι γύρω από την Λεωφόρο ήταν γεμάτοι από κόσμο, παρά τη βροχή. Το πάθος, το μίσος, ο φανατισμός ήταν πρωτόγνωρα. Οι Παοκτσήδες δεν έπρεπε να πατήσουν το πόδι τους στην Λεωφόρο. Σ' όλους τους δρόμους υπάρχουν μπλόκα και όποιος συλλαμβάνεται περνάει τα πάνδεινα. Προκηρύξεις υπάρχουν πεταμένες στους δρόμους που φανατίζουν τον κόσμο περισσότερο. Τα τρένα από και προς την Θεσσαλονίκη την προηγούμενη και την επόμενη μέρα δέχονται επιθέσεις. Τελικά, οι Παοκτσήδες δεν θα εμφανιστούν πουθενά και ο αγώνας θα λήξει με 2-0 υπέρ μας.
Τα κατορθώματα δεν τελειώνουν εκεί. Την περίοδο 1982-83 οι οπαδοί μας θα βρεθούν μέσα στην σκεπαστή όπου θα κάνουν εξέδρα (φυσικά τότε οι Αεκτζήδες ήταν ανύπαρκτοι) ενώ την επόμενη χρονιά (1983-84) στο ίδιο γήπεδο οι Παναθηναϊκοί θα είναι 25.000 και οι Αεκτζήδες 6.000.
Την ίδια χρονιά, μάλιστα, στον τελευταίο αγώνα του πρωταθλήματος θα έχουμε οργανωμένη παρουσία και μέσα στην Θύρα 7 στο Καραϊσκάκη, όπου και θα πανηγυρίσουμε το πρωτάθλημα.
Το 1987 στο Βελιγράδι ο κόσμος του Παναθηναϊκού έκανε ένα από τα μεγαλύτερα κατορθώματα του. Άλλωστε, 17.000 οπαδοί στο εξωτερικό είναι κάτι που μόνο οπαδοί του Παναθηναϊκού θα μπορούσαν να κάνουν.
Στον ελληνικό χώρο οι εκδρομές είναι μοναδικές σε αριθμό και παλμό. Στον Βόλο, στα Γιάννενα, στη Λάρισα η Θύρα 13 περνάει τις εξετάσεις της.
Επίσης, την περίοδο 1987-88 και συγκεκριμένα στις 8/5/88 στο Μουσείο θα γραφτεί μία από τις πιο χρυσές σελίδες στην ιστορία της Θύρας 13. Μερικές ώρες πριν από τον τελικό του κυπέλλου με τον Ολυμπιακό στο ΟΑΚΑ και ενώ οι οπαδοί μας συγκεντρώνονταν στο Πεδίο θα αντικρίσουν ξαφνικά 3.000 γαύρους να ανεβαίνουν την Πατησίων. Αν και οι δικοί μας ήταν μόνο 500 άτομα το αποτέλεσμα ήταν για μια ακόμα φορά άτυχο για αυτούς. Παράλληλα φυσικά με το ποδόσφαιρο η παρουσία του κόσμου είναι έντονη στα παιχνίδια μπάσκετ και βόλλεϋ. Ειδικά στον Τάφο του Ινδού η συμπαράσταση είναι τρομερή. Τα σκηνικά που γίνονται άλλωστε, μέσα και έξω από το γήπεδο, την καθιστούν μέχρι σήμερα από τις πιο σκληρές έδρες.
Όσα χρόνια κι αν πέρασαν από την ίδρυση της μέχρι και σήμερα, τα ιδανικά και οι αρχές της παραμένουν ίδια. Πίστη, πάθος, δύναμη και πάνω απ' όλα αγάπη για τον Παναθηναϊκό. Γιατί τελικά όπου κι 'αν ανήκουμε η αγάπη για την ομάδα μας είναι αυτό που καθορίζει τις πράξεις και την συμπεριφορά μας. Και σίγουρα ο καλύτερος τρόπος να υπηρετείς και να προστατεύεις τον Παναθηναϊκό είναι να αποτελείς ενεργό μέλος της Θύρας 13 όπου και όπως αυτή εκφράζεται. Εντός και εκτός γηπέδων, στην Αθήνα ή στην επαρχία, στην Ελλάδα ή στο εξωτερικό, σ' όλη μας τη ζωή.
*από madboys
