Ας μιλήσουμε λίγο για το όχι και τόσο μακρινό παρελθόν. Εκείνο της περιόδου Απριλίου 2008 – Μαΐου 2010. Τότε που η «καταραμένη» πολυμετοχικότητα μπήκε στη ζωή μας. Ας μην αρχίσουμε και πάλι να λέμε για τα εκατομμύρια που μπήκαν, τους παικταράδες που ήρθαν, τα διαρκείας που πουλήθηκαν, τη διαρκή στήριξη από τον κόσμο και την ακόμα καλύτερη ημέρα που φαινόταν ότι ξημέρωνε όταν η κατάκτηση του νταμπλ σε συνδυασμό με τις ενέργειες ενίσχυσης εκείνης της ομάδας και την άτακτη φυγή του πράκτορα έδειχναν ότι μπαίναμε σε εποχή Παναθηναϊκού και υγείας στο ελληνικό ποδόσφαιρο.
Και όλα αυτά παρά τον διαρκή εσωτερικό πόλεμο από την πρώτη χρονιά και το στήσιμο από μέσα (έχουν ξεχάσει και οι ίδιοι οι πρωταγωνιστές τι χειρουργεία έγιναν και πόσες περίεργες «συμπτώσεις» εκτυλίχθηκαν), την επικοινωνιακή καταιγίδα εναντίον της ομάδας από τους «αντικειμενικούς», την ίδια στιγμή που ο μεγαλομέτοχος και τα τσιράκια τους έβλεπαν το σχέδιο αποδόμησης και διάλυσης να παρεκκλίνει της πορείας του. Τα έχουμε χιλιοαναλύσει όλα αυτά. Όπως έχουμε χιλιοαναλύσει και το ότι ο Παναθηναϊκός το 2008 βγήκε από τη μόνιμη οικονομική κρίση και το καθεστώς λιτότητας 30 χρόνων που τον υπέβαλε η οικογένεια Βαρδινογιάννη και δεν υπάρχει ούτε μια στο εκατομμύριο να ξαναγυρίσει εκεί. Ακόμα και τα άνιωθα «βαζελάκια» είδαν τη διαφορά του να αποκαλείσαι Παναθηναϊκός ΚΑΙ ΤΟΥ ΝΑ ΕΙΣΑΙ ΠΑΝΑΘΗΝΑΪΚΟΣ.
Έχετε ξεχάσει πολλοί από εσάς το κομβικό σημείο της διετίας, τη στιγμή κατά την οποία ο αληθινός καπετάνιος, ο Νικόλας ο Πατέρας (που όσο και αν μας έχει στενοχωρήσει θα μνημονεύεται πάντα ως ο κορυφαίος πρόεδρος της σύγχρονης ιστορίας της ποδοσφαιρικής μας ομάδας), με το πραξικόπημα στην παραγκούπολη της σούπερ λίγδας ξεκλείδωσε ένα διορισμένο πρωτάθλημα του γάβρου και το έφερε με μαγκιά, τσαμπουκά και πεντακάθαρα στη Λεωφόρο. Θυμάται κανείς από εσάς ποια ήταν η αντίδραση του μεγαλομετόχου στην ανατροπή του καθεστώτος και του γκαγκατσισμού; Θυμάται; Είχε εκφράσει την έντονη δυσφορία του ο Γιάννης Βαρδινογιάννης για την ενέργεια αυτή του Πατέρα. Εξανέστη που δεν τηρήθηκαν τα συμφωνημένα του «συνεταιρισμού» με τον κολλητό του το γιο του πράκτορα και την παρέα τους. Και προσέξτε, μπορεί ο ίδιος να κρύβεται πίσω από τις δήθεν συμφωνίες κυρίων, αλλά όταν απεδείχθη ότι ο Πατέρας με την κίνηση αυτή γκρέμισε το καθεστώς και πήρε το πρωτάθλημα ούτε και τότε γύρισε να του αποδώσει τα έυσημα, έστω και εκ των υστέρων. ΓΙΑΤΙ ΆΡΑΓΕ; Έχετε καταλάβει αυτό το ΓΙΑΤΙ; Η απάντηση για όσους ξεχάσατε ή δεν γνωρίζετε είναι απλή. Γιατί το 25% έδειξε περίτρανα ότι «ο βασιλιάς ήταν γυμνός». Ότι ακόμα και στον στραβό γυαλό, ο σωστός τιμονιέρης ξέρει να το πάει το καράβι και το πάει. Δε ρίχνει άγκυρα και πάει για ψαροτούφεκο. Κανονικά, δε χρειάζεται μεγαλύτερη απόδειξη για όσα κατηγορείται ο τέως μεγαλομέτοχος. Αυτή του η αντίδραση έδειξε τα πάντα. ΉΘΕΛΕ ΤΟΝ ΠΑΝΑΘΗΝΑΪΚΟ ΝΑΝΟ. Γι’ αυτό… και γιατί άλλο; Για τον ίδιο λόγο που παρακολουθούσε ατάραχος στο Μεάτσα τον Σαριέγκι να ανοίγει το σκορ, για τον ίδιο λόγο που αποχώρησε από το γήπεδο όταν πήραμε το πρωτάθλημα, για τον ίδιο λόγο που δεν ήρθε στο πανηγύρι, για τον ίδιο λόγο που οι «αηδιασμένοι» του υπάλληλοι έγραφαν τα πρωτοσέλιδα και τα οκτάστηλα «ΠΑΡΤΕ ΤΟ ΚΑΙ ΦΥΓΕΤΕ ΑΠΟ ΕΔΩ». Γιατί ήλπιζε ενδόμυχα ίσως, ότι θα είχε την ευκαιρία να δείξει σε όλους τους Παναθηναϊκούς ότι δεν έφταιγε αυτός για την απώλεια τίτλων, ότι δεν ήταν θέμα χρημάτων, ότι δεν ήταν θέμα διοίκησης, δεν ήταν θέμα συναισθημάτων, δεν ήταν θέμα συσπείρωσης, στήριξης και αφοσίωσης των οπαδών, ότι όλα ήταν θέματα υπεράνω των δυνάμεών του και μάλιστα η καλοσύνη του να ανοίξει την ΠΑΕ έφερε μεγάλα συσσωρευμένα χρέη χωρίς αντίκρυσμα που θα χρειαστούν χρόνια λιτότητας να συνέλθουν τα ταμεία της ΠΑΕ από την κακοδιαχείριση. Ήλπιζε επίσης ότι η απώλεια δεύτερου σερί πρωταθλήματος θα κατέβαζε στα τάρταρα τη δημοτικότητα των «υγιών» και θα μπορούσε πολύ εύκολα μέσω επικοινωνιακού τσουνάμι να τους πετάξει έξω με συνοπτικές διαδικασίες ή να τους κρατήσει εντός με εντελώς δικούς του όρους. Και με τη μεγάλη μπίζνα του βοτανικού ανοιχτή για «μεγάλη μπάλα» ή burnout και μεγάλες δόξες εις βάρος πάντα του Συλλόγου. Ο Παναθηναϊκός σε μνημόνιο δηλαδή και τα «κομματόσκυλα» να τσακίζουν τις «επιχορηγήσεις».
Νόμιζε δηλαδή ο τέως μεγαλομέτοχος, ότι θα επανέλθει ο ίδιος καβάλα στ’ άλογο με τα πλήθη να αλαλάζουν από κάτω και να απολογούνται για το πόσο σκληρά του έχουν φερθεί όλα αυτά τα χρόνια, για το πόσο άδικα τα άκουγε από τον κόσμο και ότι τους αξίζει σκληρή τιμωρία και σε αυτούς και στην ομάδα και είχε την πλάνη ότι θα συνέχιζε ο ίδιος από εκεί που είχε σταματήσει χωρίς να υπάρχει η παραμικρή «βαβούρα» από κάτω, ενώ η παρέα του θα ξανάβαζε τα καλά της και μέσω των εταιρειών – δορυφόρων θα συνέχιζε το πάρτι που έμεινε (;) προσωρινά στη μέση. Τι όνειρο είχε δει, ένας θεός ξέρει. Πώς γίνεται να πιστεύει αυτά τα ντουβάρια που έχει μαζέψει δίπλα να του λένε μονίμως μπούρδες και ανοησίες και να του πουλάνε παπατζιλίκια και ο ίδιος να τα χάφτει τόσο εύκολα είναι πράγματι ένα μυστήριο. Ποιος ξέρει τι εσωτερικές ανάγκες μπορεί να έχει ένας άνθρωπος και τι χρειάζεται για να τις καλύψει… Και όλα τα παραπάνω, με τον ίδιο να βρίσκεται πάντα ένα βήμα μπροστά από τις εξελίξεις καθώς στη συνέχεια φάνηκε ότι τα πάντα ήταν στημένα και προσχεδιασμένα για να καταλήξουμε εκεί. Και βέβαια, εκεί μάσησαν και τσίμπησαν και οι υγιείς που ενώ θα μπορούσαν να τον τελειώσουν οριστικά, εκτίμησαν λάθος την κατάσταση, δεν άκουσαν τις προειδοποιήσεις και του άνοιξαν το δρόμο να καταστρέψει τα πάντα.
Η συνέχεια είναι γνωστή σε όλους μας. Ο τέως μεγαλομέτοχος έφερε όσα δεινά ήταν δυνατόν να έρθουν σε μια ποδοσφαιρική ομάδα επιρρίπτοντας τις ευθύνες σε όλους τους άλλους εκτός από τον ίδιο, η οργή και η σιχασιά του για την ομάδα και τον κόσμο του τροφοδοτεί μια άνευ προηγούμένου εκδικητική μανία η οποία φαίνεται να γιγαντώνεται αντί να κοπάζει, ειδικότερα όσο ξυπνούν και οι τελευταίοι και βλέπουν τι σημαίνει Βαρδινογιαννισμός, μεθόδευσε και εκτροχίασε την κατάσταση όπως ακριβώς την ήθελε με αποτέλεσμα ούτε να ελέγχεται ούτε να μαζεύεται στη συνέχεια, με το τέλος της ιστορίας να αγνοείται προς το παρόν αν και όλοι ξέρουμε ότι το έργο πλησιάζει πια στο τέλος του. Άλλωστε, κάθε blockbuster που σέβεται τον εαυτό του κάνει μια κοιλιά στην πλοκή του πριν το μεγάλο φινάλε. Στην περίπτωσή μας βέβαια υπήρξε περίοδος με έντονο bollywood στοιχείο, αλλά τώρα απολαμβάνουμε ψυχολογικό δράμα. Τέλος πάντων, είναι γραφτό μας ο παράδεισός μας να είναι στην άκρη μιας ατέλειωτης λεωφόρου από κολάσεις, γολγοθάδες και μαρτύρια τα οποία θα υποστούμε και υπομένουμε για όσο χρειαστεί. Όσο μελό και να ακούγεται είναι μια μεγάλη πραγματικότητα. Είναι αδύνατον να διανοηθεί ή να φανταστεί οπαδός άλλης ομάδας στον κόσμο πόσο επικίνδυνο και ψυχοφθόρο είναι να λατρεύεις τον Παναθηναϊκό σου Θεό. Πόσο επίπονο είναι να παλεύεις ενάντια σε πανίσχυρα κατεστημένα με μόνο όπλο το δίκιο και τη φωνή σου. Πόσο τρελό είναι να κυνηγάς μια ουτοπία και αφού καταφέρεις το ακατόρθωτο να πρέπει να ξεκινήσεις από την αρχή και να τα ξανακαταφέρεις κυνηγώντας μια ακόμα μεγαλύτερη ουτοπία. Ταυτόχρονα, πρέπει κιόλας να ζεις και στη συγκεκριμένη χώρα, την επίσης στημένη και προδομένη από μέσα, η οποία παραμένει να κινείται σε παράλληλο σύμπαν και σβήνει μέρα με τη μέρα. Αλλά έχουμε ένα μεγάλο κακό εμείς οι Παναθηναϊκοί. Έχουμε μια απίστευτη επιμονή και έναν ρομαντισμό και δεν θα ησυχάσουμε αν δεν δούμε την ΤΡΙΦΥΛΛΑΡΑ μας εκεί που τη θέλουμε και την ονειρευόμαστε.
Δυστυχώς για τον ίδιο, ο τέως μεγαλομέτοχος σε αυτό το όραμα και αυτό το όνειρο δεν ανέβηκε ούτε ως λαθρεπιβάτης παρότι του δόθηκαν δεκάδες ευκαιρίες. Παρότι ποτέ δεν έφυγε εντελώς από τον Παναθηναϊκό (όπως ήταν και παραμένει το πάγιο αίτημα του κόσμου, αδιαπραγμάτευτο τώρα πια) κάποια στιγμή αντιμετωπίστηκε ακόμη και από αυτούς οι οποίοι ποτέ δεν πίστεψαν τα ψεύτικα χαμόγελα ομοψυχίας και συνεργασίας που μοίραζε μια εποχή, ως ισότιμο μέλος των παραγόντων της Παναθηναϊκής Άνοιξης. Επί δύο ολόκληρα χρόνια κανείς δεν ασχολήθηκε μαζί του. Δεν άκουγε το παραμικρό. Έξω όπου εμφανιζόταν μέχρι και χαμόγελα εισέπραττε. Λεφτά δεν του ζητούσε κανείς. Ήταν «αόρατος» και έπαιρνε μερίδιο από τη λάμψη της επιτυχίας. Πολλές φορές το μερίδιο αυτό κιόλας εμφανιζόταν και πολύ μεγαλύτερο από τους κολαούζους του που δε σταμάτησαν ποτέ να στάζουν δηλητήριο για τους υπόλοιπους. Είχε την επιλογή από το να συνεχίσει έτσι, μέχρι και ακόμα να αποχωρήσει αθόρυβα και με ψηλά το κεφάλι. Είχε την επιλογή ακόμα και να αγαπήσει αυτήν την ομάδα, απαλλαγμένος από την ανάγκη να αποδείξει κάτι. Ακόμα και ως ευεργέτης θα μπορούσε να αποχωρήσει αν πραγματικά το ήθελε, φτιάχνοντας το γήπεδο και με όρους που θα εκτόξευαν οριστικά την ομάδα. Προπαντώς για τον ίδιο, κανείς δεν θα του ζητούσε να λογοδοτήσει. Να λογοδοτήσει για τα κίνητρά του να καταστρέψει τον Παναθηναϊκό. Γιατί το μίσος και η εκδίκηση δεν αρκούν να δικαιολογήσουν το μπουρλότο που έβαλε στα θεμέλια του Συλλόγου. Τώρα πια, είναι πολύ αργά!!! Για όλα. Και δεν του φταίει κανένας άλλος, παρά μόνο ο ίδιος που η θητεία του στον Παναθηναϊκό θεωρείται και είναι η πιο μαύρη σελίδα στην ιστορία του Συλλόγου. Όσες κούτες και να φύγουν νύχτα από την ΠΑΕ, όσα στόματα και αν παραμένουν σφραγισμένα, όσο μίσος και αν χυθεί ακόμα στο Τριφύλλι το φως που θα εκπέμψει ο ΕΛΕΥΘΕΡΟΣ ΠΑΝΑΘΗΝΑΪΚΟΣ θα τα αποκαλύψει όλα.
ΖΩ ΓΙΑ ΝΑ ΣΕ ΔΩ ΕΛΕΥΘΕΡΟ.
